“Regelmatig ga ik lachend weer naar huis”
“Van jongs af aan heb ik, Liesbeth, al tumoren gehad, en de hoofdpijn werd ondraaglijk. De huisartsen vertelde mij dat ik overspannen was en kreeg antidepressiva voorgeschreven. Ik moest verder ‘niet klagen, maar dragen’ en maar hulp gaan zoeken. Tja… en dan denk je inderdaad dat het aan jezelf ligt dus ben ik op zoek gegaan naar hulp. Hulp van een maatschappelijk werker, sessies met naalden, massages, yoga en een homeopaat. Maar de hoofdpijnen en onrust gingen niet over.”
“Op een gegeven moment, omdat ik aan mijn linkerkant steeds slechter ging zien ben ik naar een opticien gegaan. Die vertelde me dat ik niks aan mijn oog had, maar dat ik naar een neuroloog moest. Samen met mijn man, waar ik heel blij mee ben omdat hij als enige in mij is blijven geloven, ben ik daar naartoe gegaan. Toen, op mijn 40e verjaardag (na een heel lange weg dus) hoorden we dat ik 4 tumoren had. Eén was al helemaal vergroeid omdat hij er al te lang zat. Het klinkt raar, mijn man en ik schrokken enorm maar voelden ook een enorme opluchting. Zie je wel dat ik wat heb en dat ik niet gek ben, want van die antidepressiva was ik ook niet meer wie ik was.”
“Ik heb inmiddels 3 operaties gehad, ben nu links blind en doof en m’ n luchtwegen werken aan die kant ook niet goed meer. Ik bleef zitten met de weggestopte zorgen en verdriet. Toen maakte iemand mij attent op het bestaan van het Toon Hermans Huis. Je kunt om je heen praten, maar een hoop mensen die zelf niet zoiets hebben begrijpen je verdriet niet en zeggen dingen als ‘kom op joh doorgaan, je leeft toch nog’.”
“Bij het Toon Hermans Huis Amersfoort begrepen ze mij, werd er naar mij geluisterd en namen de vrijwilligers tijd voor me, vanaf het moment dat ik binnen kwam. Er kwam altijd één van de vrijwilligers bij me zitten met koffie, het gaf me het gevoel dat als ik het moeilijk heb ik hier altijd even naar toe kan gaan. Dat geeft je iets achter de hand, voor als het niet gaat. Ik heb inmiddels meerdere ontspanningscursussen gevolgd en meditatie. Daar was Karen altijd bij en zo heb ik haar leren kennen. Ik heb ook cursussen bloemschikken, schilderen en boetseren gevolgd. Ik nam altijd iemand mee en die dachten eerst dat het heel triest zou zijn, maar zij waren verbaasd dat er gelachen werd. Dat is wat het Toon Hermans Huis voor mij betekent.”
“Ik reed er op een keer naar toe en zag het helemaal niet meer zitten, kon ook geen parkeerplaats vinden. Ik ben toen huilend naar binnen gegaan, heb gezegd dat ik weer naar huis ging en niet met de cursus mee deed die keer. Karen kwam toen achter me aan en is bij me in de auto gaan zitten praten en uiteindelijk ben ik toch mee naar binnen gegaan. Achteraf dacht ik: ‘waar zat ik eigenlijk mee’ en ik reed met een lach weer naar huis.”
“Ik ben regelmatig en al heel wat jaren bij Karen te vinden. Ze heeft me enorm geholpen, met oude problemen die heel goed opgelost zijn met haar hulp, maar ook met dingen die nog op m’n pad komen. Het is soms erg verdrietig maar ik voel me altijd weer sterk en ga dan ook strijdlustig en lachend weer naar huis. Ze belt me ook regelmatig op om te vragen hoe het met me gaat. Ze schrok toen ik vertelde dat ik ook nog borstkanker heb gekregen en een volledige amputatie heb ondergaan, ook dan staat ze klaar voor als ik langs wil komen. Daarom wilde ik graag met Karen op de foto, ze betekent heel veel voor mij.”
Troostmuziek: De zee van Rob de Nijs omdat ik me altijd enorm vrij voel als ik de zee zie. En Laat me van Ramses Shaffy omdat ik wel eens boos was voor alle onbegrip.